Een gedisciplineerde struisvogel

Ja, ik heb aan iedereen lopen verkondigen dat ik meer met schrijven en fotograferen wil doen. Dit heeft eigenlijk vooral als doel mijzelf aan het idee te laten wennen. Los van het feit dat ik nog niet weet wat dat schrijven en fotograferen dan precies in moet gaan houden, kan ik me niet goed voorstellen dat het mogelijk is om iets te doen wat je echt leuk vindt. Toegegeven, daar ben ik zelf voor een groot deel schuldig aan. Ik heb het nooit uitgeprobeerd.

IMG_20150815_222024

In plaats daarvan heb ik gekozen voor de kop-in-het-zand-methode. Niet nadenken over de dingen die er voor jou in het leven daadwerkelijk toe doen maar eerder denken in het tegenovergestelde. Wellicht om teleurstellingen te voorkomen, wellicht om het allemaal vooral niet al te lastig te maken.

***

Lange tijd pakte deze methode bijzonder goed uit. In de vierde klas van de middelbare school koos ik voor het profiel cultuur en maatschappij, enkel en alleen omdat de andere richtingen mij totaal niet aanspraken. Daarbij koos ik voor filosofie als keuzevak om te voorkomen dat ik in drie vreemde talen eindexamen moest doen. Ik koos voor Grieks in plaats van Latijn omdat ik niets van de Latijnse grammatica begreep. Gelet op de interesses die ik later ontwikkelde had ik hierin destijds geen betere keuzes kunnen maken.

***

Mijn studiekeuze verliep op dezelfde wijze. Journalistiek stond op nummer 1 maar leek me uiteindelijk toch niet realistisch. Om de zoveel tijd, na weer een dreigend nieuwsitem over de Irak-oorlog, durfde ik een halfjaar geen nieuws meer te kijken. Pedagogiek sprak me zeer aan maar streepte ik af omdat de verhalen over het vak statistieken me, als wiskundebijlesleerling, teveel afschrikten. Een praktische studie zag ik ook wel zitten maar was volgens mijn ouders geen optie, als ik tenminste ooit nog een baan zou willen krijgen. De keuze voor rechten leek uiteindelijk op mijn buik geschreven. Ik bleek te beschikken over een ijzeren discipline en haalde mijn bachelor en master zonder daar al te veel energie in te hoeven steken. Die energie stak ik dan weer in het organiseren van activiteiten voor de studententennisvereniging. Ook in dit opzicht leek ik mijzelf opnieuw te hebben bewezen een goede methode te hanteren.

***

Tot het moment aanbrak dat ik moest gaan solliciteren. Elke keer had ik het gevoel dat ik mezelf voor de gek hield als ik een advocatenkantoor aanschreef. In de gesprekken die volgden, hoopte ik ook steeds dat er niet teveel naar mijn motivatie werd gevraagd. Zet mij maar gewoon aan het werk, dan laat ik wel zien wat werken is, dacht ik altijd. Nog even leek het allemaal weer op zijn plek te vallen toen ik tijdelijk als juridisch ondersteuner van een advocaat sportrecht aan de slag kon. Het was een van de weinige rechtsgebieden waar ik mezelf, gelet op de grote rol die sport altijd in mijn leven heeft gespeeld, nog een beetje in terug kon vinden. Mijn laatste baan op een ander advocatenkantoor dwong mij echter om eindelijk een keer die kop uit het zand te halen. Om echt om me heen, en naar mezelf, te gaan kijken.

***

Afgelopen zomer ben ik achter de computer gekropen. Met de woorden van mijn inmiddels ingeschakelde loopbaancoach – “het klinkt cliché maar het is echt een kwestie van doen” – in mijn achterhoofd. En dan nu als freelance tekstschrijver en fotograaf maar eens die ijzeren discipline gebruiken..

*****